وقتی #فردی در اینستاگرام یا هر شبکه اجتماعی دیگهای دروغهای شاخدار میگه، مثل “ملاقات با رییس فدرال رزرو پشت در بسته ” یا “کمک 100 میلیون دلاری به مردم در شرایط جنگ ! داشتن 1500 کارمند ، داشتن بزرگترین هولدینگ مالی جهان ” آزاد کردن خدمات صرافی بایننس برای ایرانی ها !
معمولاً هدفش فقط شوخی یا فانتزی نیست؛ پشت این رفتارها اهداف روانی، اجتماعی و حتی اقتصادی وجود داره.
تحقیقات روانشناختی (مثلاً از Paul Ekman یا برخی مطالعات روی Narcissistic Personality) نشون میدن دروغهای بزرگتر، گاهی باورپذیرتر از دروغهای کوچک جلوه میکنن چون ذهن آدم انتظار نداره کسی انقدر دروغ واضح بگه! به این پدیده میگن:
“Big Lie Effect” یا “Too Big to Be a Lie📍
🧠 چرا ذهن انسان به این شکل واکنش نشون میده؟
فرض خوشبینانه (Truth Bias):
انسانها ذاتاً تمایل دارن دیگران رو صادق فرض کنن، چون اعتماد، برای بقا در جوامع انسانی لازمه. بهخصوص وقتی اطلاعات خیلی بزرگ باشه، مغز میگه “این دیگه خیلی بزرگه، کسی به خودش جرات نمیده همچین #دروغی بگه.”
درک محدود از انگیزه دروغگو:
مردم معمولاً نمیتونن تصور کنن کسی بدون #نفع_فوری یا با این حجم اعتماد به نفس، چنین چیزی بسازه.
تکانه روانی برای اعتماد به قدرت:
ذهن ما نسبت به نشانههای قدرت یا نفوذ، حساسه. کسی که بگه “من با رئیس جمهور دیدار داشتم”، در ذهن ما در لحظه وارد طبقه بالاتری میشه، حتی اگه دروغ باشه.
اگرچه خیلی زود این افراد از بین میرن چون این استراتژی های بلند مدت نیستن !
